Magische Truffels: de eerste reis

Auteur: Luna Science bachelor met ervaring in psychoactieve en medicinale planten. Contentschrijver, onderzoeker en antropologieliefhebber.

Het was tijdens de winter, of misschien heel vroeg in het voorjaar. Het was koud, maar je kon een lichte bloemengeur ruiken. Ik had besloten deze dag magische truffels te proberen, voor de eerste keer. Ik geloof niet dat ik ooit eerder een psychedelisch middel had genomen, maar het voelde aan alsof ik een wereld binnen zou gaan stappen die ik al heel lang kende.

Het idee was om ze ’s nachts te nemen. Een vriendin van me zou ze mee brengen en de truffels samen met mij nemen en richting de rivier wandelen. Van tevoren waarschuwde mijn vriendin me voor de mogelijke misselijkheid die ik zou kunnen ervaren en stelde ze voor eerst wat gemberthee te drinken. Ik dronk de thee, at een paar koekjes en begon met het avontuur.

Terwijl we nog thuis waren, praatten mijn vriendin en ik over eerdere ervaringen. Ze deelde een aantal van haar bovenaardse reizen en ik vroeg haar wat ze hier allemaal van vond en hoe ik me het best kon voorbereiden. Ze vertelde me dat elke ervaring uniek is en dat het vooral belangrijk is dat ik alles bij me heb om me comfortabel te voelen. Ik nam wat dekens mee, trok mijn fijne onesie aan en nam wat water en fruit voor onderweg.

Op avontuur

De truffels zaten nu in ons lichaam en we gingen naar buiten. Een stroom verse lucht vulde mijn longen en een gedachte kwam bij me op: de volgende keer als ik door deze deur stap die ik nu achter me laat, zal ik waarschijnlijk een iets ander persoon zijn. Dat is wat truffels doen met mensen, bedacht ik me, ze laten andere werelden zien en geven ons de kans deze te ontdekken, net als onze eigen werelden. Ik was klaar voor deze exploratie.

Terwijl we naar de rivier wandelden kon ik mijn opwinding niet bedwingen. Ik kan me herinneren dat ik heel spraakzaam was maar ik zou niet kunnen navertellen waar ik het precies over had. Waarschijnlijk doet het er niet zoveel toe, ik praatte om te praten, om mijn enthousiasme kwijt te kunnen. Ik had vlinders in mijn buik en voelde een stoot energie door mijn lichaam vloeien.

Terwijl we dichter bij de rivier kwamen werden de stukjes beton onder onze voeten zachter en zachter totdat er enkel nat gras om mij heen was. De geur van het gras kan ik me nog herinneren, de geur genaamd petrichor, die mijn neusgaten binnendrong en rivieren binnenin mij vormde. Zodra we op onze bestemming aankwamen, trok ik mijn schoenen uit. Het voelde niet goed om hier te zijn met mijn voeten zo ver verwijdert van de aarde. Net zoals mijn longen lucht nodig hadden, vroegen mijn voeten om de aanraking van de grond.

Respect voor de rivier en de natuur

Terwijl we onze spullen arrangeerde op ons plekje, besefte ik dat alles was verandert. Het kleed dat we mee hadden genomen zag eruit als een ingewikkelde landkaart, vol heuvels en dalen. De waterfles was de verpakking van een magische, glanzende substantie en de stukken fruit waren elk een eigen planeet, met hun eigen geografie. Toen ik deze absurditeit tot me door liet dringen barstte ik in lachen uit.

Mijn vriendin was nog aan het acclimatiseren. In tegenstelling tot mezelf, was ze hier al vele malen geweest en was het woord ‘absurditeit’ niet het eerste dat bij haar opkwam, hoewel ze nog steeds elke keer opnieuw diep geraakt werd door de ervaringen. Ontzag was het eerste geluid dat bij haar opklonk. Ik begin te beseffen dat men steeds beter wordt in reflecteren over wat er in het moment gebeurd, hoe vaker men tript. Dat is ten minste wat er bij mij en mijn vriendin gebeurde. Hetgeen voor mij een wereld van absurditeiten was, was voor haar een wereld van boodschappen en begrip.

We gingen allebei zitten en staarden naar de rivier. We hadden zo lang vertoefd in de wereld van kleden, fruit en gras dat we haast verbijsterd raakten door het zicht van de rivier. Haar reusachtigheid was overweldigend. Het voelde aan alsof we vanuit kleine deeltjes alternatieve realiteit binnen ons zelf ineens een gigantische verre wereld aanschouwden. De rivier had een eigen leven en het was belangrijk dat we respectvol waren.  

We leken wel een eeuwigheid stil. De rivier moest spreken. En dat deed ze. Haar massieve lichaam danste recht voor onze ogen. Ze ademende en rees hoger in de lucht. Boven de rivier reflecteerde bollen van licht haar dans in hun eigen vorm. Diep beneden weerspiegelde de rivier de lichten. Elke bol van licht veranderde langzaam in een cocon met daarin weer een cocon, het leken wel menselijke lichamen die groeiden.

Terwijl deze lichamen groeiden, gevoed door de rivier, verkleinden hun coconnen tot op het moment dat alles uit elkaar barstte. Er was overal licht en de menselijke lichamen leken verdwenen. Nu was het alsof er een ander personage uit het water verscheen. Steeds groter en sterker leek het zich door de waterdruppels te bewegen en samen met het water en licht mee te zingen.

Mijn vriendin en ik voelden ons erdoor aangetrokken, dus besloten we onze voeten in het water te dopen. Langzaam kropen we naar de rand van de rivier, trokken onze broek op en lieten onze voeten voorzichtig kennismaken met het water. Toen de druppels onze poriëen binnen drongen, kreeg de rivier toegang tot ons en een stroom van herinneringen kwam in onze geest. Voor enige tijd leek ik deel te zijn geworden van de rivier. Ik voelde me haar dochter, met in mij het DNA van het leven van mijn voorouders.

Plotseling besefte ik dat ik het koud had. Ik kwam terug in mijn lichaam en realiseerde me dat het tijd was om naar huis te gaan. Mijn vriendin zat al naast onze tassen, met een zeer bedachtzame uitdrukking op haar gezicht. Ik liep naar haar toe, ging naast haar zitten en pelde één van de mandarijnen die  naast haar voeten lag. Zij aan zij bleven we zo een tijdje zitten. Zij, terwijl ze rustig ademde en ik, terwijl ik langzaam de mandarijn opat.

Op een gegeven moment stonden we gewoon op en begonnen te wandelen. We hadden alles terug in onze tassen gestopt en gingen huiswaarts. Op deze tocht kwamen we hier en daar nieuwe werelden tegen die zich aan ons openbaarden. We stonden een tijdje gefascineerd naar de fijne details van een spinnenweb te kijken, de bladeren aan de bomen en de struiken bij een hek. Ik voelde me net een kindje en mijn vriendin was mijn metgezel.

Terug naar de bewoonde wereld

Nog steeds op blote voeten voelde ik hoe het gras weer veranderde in beton. De effecten van de truffels verdwenen langzaam maar zeker. Toen we aankwamen bij de deur die we eerder achter ons hadden gelaten, leken de gedachtes die ik had toen ik er eerder doorheen liep een verre droom. Terwijl we terug binnen waren leken alle verschillende werelden die we onderzocht hadden bij de rivier te condenseren en te veranderen in kleine knikkers die werden opgeslokt door mijn brein.

Luna Science bachelor met ervaring in psychoactieve en medicinale planten. Contentschrijver, onderzoeker en antropologieliefhebber.

Luna is geboren in Brazilië, in het hart van de Pantanal-regio, waar 3 verschillende biomen elkaar ontmoeten en waar veel inheemse culturen op elkaar inwerken. Luna is zich altijd bewust geweest van de verschillende manieren waarop het leven kan worden geleefd. Haar missie is om zoveel mogelijk verschillende manieren van leven te verkennen en deze diversiteit te vieren waar ze ook gaat.

Meer over Luna